Sürgünden Dönüş

                   -I-

O kentin kapısı önünde ;

Kuşkularla kuşatılmış ve dalgın,

İç kentim  mi bir  dış kent miydi bu?

Bilemem, bunu şimdi sormayın…

Karanlık bastırıyorken girdim;

El ayak çekilmiş dar sokaklardan,

Bir ağaç altında oturmuştum, huzursuz

Üşümüş ve türlü tehlikeye maruz,

Karşı tepede bir konak

Bir iki penceresi ışıklı…
Tepe eteğinde ,  güneşin yasını tutan,

Karalar giymiş bir koru

Koru değil  “meşcere “  diyordum,

Çünkü içim makbere gibiydi,

Ortaçağda bir gece yaşıyordum..

Bu kentle ilgili bir anım yoktu…

Kentin adından da habersiz

Sadece altında oturduğum ağacın

Nefes aldığını hissediyordum.

                     -II-

Huzursuz ,üşümüş,türlü tehlikeye maruz

Dışım buz kesmiş , yüreğimde buz

Yaslı bir beste, yüreğimden

Beynime doğru yükselirken

Hatırladım ki birden,

Bu kent benim sürgün  yerim

Kendimi buraya süren de  Ben.

                 -III-

Şiraz’lı Hâfız “kısa bir süre mümkün ancak,

Birbirimizi görme saadeti”

Demişti  bunu nasıl unuttum?

Bu saadetten bir iki yudum,

Ya da doyasıya nazar etmek,

Kesin kurtarırdı beni sürgünden

Görünmez bir elle kaldırıldım

Kendi dünyama geri alındım…

Yas giysisinden soyunmuş ağaçlar

İçimde ne makbere ne makber

Sadece Şirazlı Hafız^dan  gelen uyarı:

“Kısa bir süre mümkün olacak,

Birbirimizi görme saadeti”

Ona  doyasıya   nazar edeyim…

“Alemin seyir defterine,

Devamımız kaydedilmiştir”

Yine de..