Bana anlattı vaktin çok geç olduğunu Çocuk,
Konuşmuyordu tabii, sadece
baktı, mahzun…
Yerde ayak izleri “uzaklaşan O”nun
Yürekteki izlerse
, gözlerinden;
Bir goncaydı mutluluk hiç açılmamışken solgun.
Aramızda da bir “Kan Kalesi”
Ok yağıyor yüzlerce tirkeşten boşanırcasına
yoğun,
“Bana öyle bakmamalıydın giderken,
Cehenneme dönmemeliydi yokluğun.”
Ardına bakmaların
olmasaydı mahzun,
Bu kadar ağrımazdı
belki kalbim…
Ama beni yalnız bırakıp giderken,
Ama beni yalnız bırakıp giderken,
Bakışlarınla
yıkılmış,
Gidişinle kimsesizim…
Son sahnemiz bu olacaktı demek bizim,
Yüksekte bir kan
kalesi
Ve giderken arkasına
bakış atan
Birbirinin aksi yönde
İki suskun.
Hüsrev
Hatemi
