Sürgünden Dönüş

                        Sürgünden Dönüş

                   -I-

O kentin kapısı önünde ;

Kuşkularla kuşatılmış ve dalgın,

İç kentim  miydi bu, dış kent mi,

Bilemem, bunu şimdi sormayın…

Karanlık bastırıyorken girdim;

El ayak çekilmiş dar sokaklardan,

Bir ağaç altında oturmuştum, huzursuz

Üşümüş ve türlü tehlikeye maruz,

Karşı tepede bir konak

Bir iki penceresi ışıklı…
Tepe eteğinde ,  güneşin yasını tutan,

Karalar giymiş bir koru

Koru değil  “meşcere “  diyordum,

Çünkü içim makbere gibiydi,

Ortaçağda bir gece yaşıyordum..

Bu kentle ilgili bir anım yoktu…

Kentin adından da habersiz

Sadece altında oturduğum ağacın

Nefes aldığını hissediyordum.

                     -II-

Huzursuz ,üşümüş,türlü tehlikeye maruz

Dışım buz kesmiş , yüreğimde buz

Yaslı bir beste, yüreğimden

Beynime doğru yükselirken

Hatırladım ki birden,

Bu kent benim sürgün kentim ve,

Kendimi buraya süren de  Ben.

                 -III-

Hâfız “kısa bir süre mümkün ancak,

Birbirimizi görme saadeti”

Demişti bunu nasıl unuttum?

Bu saadetten bir iki yudum,

Ya da doyasıya nazar etmek,

Kesin kurtarırdı beni sürgünden

Görünmez bir elle kaldırıldım

Kendi dünyama geri alındım…

Yas giysisinden soyunmuş ağaçlar

İçimde ne makbere ne makber

Sadece Şirazlı Hafız^dan  gelen uyarı:

“Kısa bir süre mümkün olacak,

Birbirimizi görme saadeti”

O halde ,gelir mi  acaba?

Ona  doyasıya   nazar edeyim

“Alemin seyir defterine,

Devamımız kaydedilmiştir”

Yine de..     

Kendimle baş başa kalınca

Çok defa,

Hava  soğur , anılar tipisi başlar

  Kar zerreleri  yüzümü  acıtır,  burnum alnım buz gibi

 Bu yağış, bazan  iri taneli bir dolu

Nerdeyse kafatasımı kıracak,

Dua  ve  Ümitlerin  şöminede yandığı

Ruhumun dağ evine dönerim.

Ümitler ısıtmaz insanı ruh kışında,

Saman alevi gibi yanar ve sönerler

Kurtarıcı olan dualardır ancak,

Duaların ormanını beslemedikçe

Sonumuz donmak.

Ayrıca  Ruhumuzun  dağ evinde,

Ölümden sonra da önce de

Yalnızlığımız mutlak.

Anılar Tipisi

Kendimle baş başa kalınca Çok defa, Hava soğur , anılar tipisi başlar Kar zerreleri yüzümü acıtır, burnum alnım buz gibi Bu yağış, bazan iri taneli bir dolu Nerdeyse kafatasımı kıracak, Dua ve Ümitlerin şöminede yandığı Ruhumun dağ evine dönerim. Ümitler ısıtmaz insanı ruh kışında, Saman alevi gibi yanar ve sönerler Kurtarıcı olan dualardır ancak, Duaların ormanını beslemedikçe Sonumuz donmak. Ayrıca Ruhumuzun dağ evinde, Ölümden sonra da önce de Yalnızlığımız mutlak.

Bir Garip Şarkı

Her sabah, bu âleme geri gelişimde, Bir ışık, bir de acı olur yüreğimde… Işık ,Tanrı’dan ve Sevgiden Acı ise, mesafeden sadece. O Işık, coşkuya dönüşür hemen, Yüreğime değince… Bu coşku ân olur beni çocuklaştırır, Düşsel bir çocuk tutar elimden, Eminönü’nde, Şişhane’de Nişantaşı’nda gezdirir kendi keyfince. Çocuktur çok sıklıkla küser, darılır, O zaman Kânun-i Evvel gelir Bir tipi bir kar , fırtına Ve Işık, çocuğun sandığına Konarak, Karlar altında bir gömü olur Günlerce. Hüsrev Hatemi

Her sabah, bu âleme geri gelişimde, Bir ışık, bir de acı olur yüreğimde… Işık ,Tanrı’dan ve Sevgiden Acı ise, mesafeden sadece. O Işık, coşkuya dönüşür hemen, Yüreğime değince… Bu coşku ân olur beni çocuklaştırır, Düşsel bir çocuk tutar elimden, Eminönü’nde, Şişhane’de Nişantaşı’nda gezdirir kendi keyfince. Çocuktur çok sıklıkla küser, darılır, O zaman Kânun-i Evvel gelir Bir tipi bir kar , fırtına Ve Işık, çocuğun sandığına Konarak, Karlar altında bir gömü olur Günlerce. Hüsrev Hatemi