Kendimle baş başa kalınca

Çok defa,

Hava  soğur , anılar tipisi başlar

  Kar zerreleri  yüzümü  acıtır,  burnum alnım buz gibi

 Bu yağış, bazan  iri taneli bir dolu

Nerdeyse kafatasımı kıracak,

Dua  ve  Ümitlerin  şöminede yandığı

Ruhumun dağ evine dönerim.

Ümitler ısıtmaz insanı ruh kışında,

Saman alevi gibi yanar ve sönerler

Kurtarıcı olan dualardır ancak,

Duaların ormanını beslemedikçe

Sonumuz donmak.

Ayrıca  Ruhumuzun  dağ evinde,

Ölümden sonra da önce de

Yalnızlığımız mutlak.