Bir “İyi”nin ardından
Hep kırık Dökük ve sökük,
Hep iki yakası uzak birbirinden,
Yaşadın ve böyle bitti…
Hüzünler ve acılar her zaman sana ve her zaman sevinçler
Ötekilere aitti.
İşin garibi bu durum hep öyle gitti ve seni,
Sevindirirdi.
Senin Öykün, Cennetin varlığını,
Meleklerin duyarlılığını,
Bana defalarca hatırlattı…
Sen gidince de gördüm ki,
Artık hatırlatmana gerek yok,
Bunlar bilgileşmişti beynimde.
Senin yöneldiğin Yaratıcıdan,
Kendime rahmet dilerken,
Sana rahmet dilemek
Benim haddim değil.
