Sen yıllarla yaşlanıp da akıllanmayan çocuk,
Sen, duyguların çocuğu. Tanrı’nın yaratıp konfeksiyoncuların normal bulduğu,
Orta boylu vücudunu,
Geri vermek yakınken bir konfeksiyon sevgi
Ve sağduyu,
Bulamadınsa arama, olacağı bu,
Her akşam üstü yüreğin altın sarısı,
Sıkılıp da bırakılmış bir limon kabuğu,
Her akşam üstü gözlerinde,
Kimsenin görmediği bir buğu.
Sen elli yaşın çocuğu,
Sana ne diyeyim ki?
Nerden başlasan, geleceğin nokta yenilgi.
O sarı ve serin tekrar, sonbahar
Gene mi kış, kânunuevvel ve sobalar,
Bu yıl milyonuncu kış gibi görünüyor
Bütün ümitlerin aslan ağzında,
Aslan da odada görünmüyor.
Sen, orta boylu ve orta yaşlı,
Orta halli kişisi gerçeklerin
Nerde kaldı önceki düşlerin?
Arasında tümsekleşmek yakın
Ordaki tümseklerin,
Orta hallisi olmak yakın ölmüşlerin.
Sana ne diyeyim ki?
Nerden başlasan, geleceğin nokta, yenilgi.
Hüsrev Hatemi
1972
