Beslenme

Kederli Öykü

Bana anlattı vaktin çok   geç  olduğunu   Çocuk,

Konuşmuyordu  tabii,   sadece baktı, mahzun…

Yerde ayak izleri “uzaklaşan O”nun

Yürekteki    izlerse ,   gözlerinden;

Bir goncaydı mutluluk hiç açılmamışken solgun.

Aramızda da bir “Kan Kalesi”

Ok yağıyor yüzlerce  tirkeşten   boşanırcasına  yoğun,

“Bana öyle bakmamalıydın giderken,

Cehenneme dönmemeliydi yokluğun.”

   Ardına bakmaların olmasaydı mahzun,

   Bu kadar ağrımazdı belki kalbim…
   Ama beni yalnız bırakıp giderken,

   Bakışlarınla yıkılmış,

  Gidişinle kimsesizim…

Son sahnemiz bu olacaktı demek bizim,

 Yüksekte bir kan kalesi

Ve   giderken arkasına bakış atan

 Birbirinin aksi yönde

İki suskun.

                      Hüsrev Hatemi